Vulkanen & grotten op het Noordereiland

Al dagen worden alle weerapps enigszins neurotisch bekeken voor het weerbericht van morgen. Bij slecht weer (veel wind en regen) kan de 19 kilometer lange Tongariro Alpine Crossing namelijk geen doorgang vinden. ’s Avonds komt dan eindelijk het verlossende woord: het gaat weliswaar regenen, maar er kan worden gewandeld! Met dit goede nieuws duiken we vroeg ons bed in, want de wekker gaat al om 5.00 uur.

Tongariro Alpine Crossing

De Tongariro Alpine Crossing is – zoals de naam al doet vermoeden – een wandeling over de bergketen van punt A naar punt B. Dit betekent dat de auto bij het beginpunt of bij het eindpunt moet worden geparkeerd (of je kiest voor optie 3: een shuttle van én naar het stadje). Wij willen niet afhankelijk zijn van de shuttletijden aan het einde van de wandeling (dan wil je namelijk gewoon naar het huisje en niet nog een uur – mogelijk in de kou – wachten). Wij opteren dus voor de optie om de auto bij het eindpunt te parkeren (circa een half uur rijden vanuit National Park Village) en de shuttle naar het beginpunt te nemen.

Om 6.30 uur rijdt de shuttle van de parkeerplaats naar het begin van de track. De tocht kan beginnen!

De route start met wat laaghangende bewolking en regen, maar het is er desondanks mooi:

En wat hebben we een geluk: net als we bij Mount Ngarahoe (of Mount Doom voor LOTR fans) zijn, breekt het dikke wolkendek even open en hebben we een volledig uitzicht op deze berg.

We zetten de klim voort richting de rand van de rode krater en belanden zoals verwacht vol in de bewolking:

Je kunt niet alleen maar geluk hebben denken we nog. Maar dan lijkt er wat licht door de mist te komen.

Prompt trekt het weer wat op en hebben we ineens volop zicht op de rode krater:

Te gek! We genieten uitgebreid van dit uitzicht, voor we aan de andere kant weer naar beneden lopen met een wederom waanzinnig uitzicht op de Emerald meren.

Zodra we na de nodige fotomomenten de meren zijn gepasseerd begint het weer te regenen. We moeten om die reden het uitzicht op het Blue Lake van dichtbij helaas missen. Maar eerlijk is eerlijk, we hebben al zóveel meer gezien dan we onder deze barre voorspellingen hadden verwacht te kunnen zien.

Er volgt hierna nog een lange – ruim 10 kilometer lange – en af en toe ietwat saaie afdaling (zeker aangezien we het overgrote deel nog geen 10 meter ver kunnen kijken) naar de parkeerplaats. Waar we hadden verwacht dat het eerste, stijgende deel pittig zou zijn, maar uiteindelijk reuze meeviel, hebben we ons verkeken op de lange afdaling van deze wandeling. In de middag geven we de benen lekker wat rust na deze 19 kilometer lange crossing.

Geothermisch park Waimangu

De “road trip” gaat de volgende dag verder door het vulkanische deel van Nieuw Zeeland. We stoppen voor een bezoek aan Waimangu in de buurt van Rotorua. Waimangu is vooral bekend om het Inferno Crater meer en het feit dat het ‘s werelds jongste geothermische regio is, ontstaan na de vulkaanuitbarsting van 1886.

De wandeling door het park duurt een kleine twee uur en is enorm de moeite waard:

Je kunt aan het einde weer terugrijden met de shuttlebus of via dezelfde route teruglopen. Wij kiezen, zeker ook gezien de tijd, voor de eerste optie en komen daarmee in de namiddag bij onze accomodatie in Rotorua aan.

Rotorua

De eerste volledige dag in Rotorua begint rustig. In de loop van de ochtend lenen we (gratis) fietsen van onze accomodatie en fietsen langs het meer, door het stadje en door het park met overal geothermische bronnen.

Het blijft een leuk gezicht, al die pruttelende modder en stomende meren:

We eindigen de fietstocht door het Maori deel van Rotorua, waar nog een echt (modern) Maori dorp overeind staat.

Maori (show) dorp

Op een aantal plekken in Nieuw Zeeland is een oud Maori dorp omgebouwd tot een soort “cultural experience” waar men in de oude klederdracht en met schmink de oude rituelen en gebruiken voor groepen toeristen opvoert. Het oogt heel commercieel, maar het is zeker leuk opgezet. Zo kunnen de vrouwen muziek maken met een soort balletje en kunnen de mannen de bekende haka doen. De avond in het Tekapi dorp eindigt met een in de geothermische grond gekookt diner. En eerlijk is eerlijk, dat was echt ontzettend lekker en puur van smaak.

Voor we het weten zijn de vier uur alweer voorbij en zijn we weer terug op onze hotelkamer in Rotorua.

Tubing in de Glow Worm Caves

Een kleine twee uur rijden vanuit Rotorua liggen de Waitomo Glow Worm Caves. Een 350 kilometer lang gangenstelsel wat vooral bekend is vanwege de – jawel – glimwormen. Je kunt deze grotten voor een klein deel te voet bezoeken, maar wat is er nou leuker om dat op een rubberen opblaasband te doen? Dat wordt dus cave tubing, black water rafting, of hoe je het ook zou willen noemen.

Voor we naar de grotten vertrekken worden we eerst in dikke wetsuits gehesen, krijgen we rubberen laarsjes aan en een helm op. Daarna stoppen we bij een stukje water buiten de grotten om het afspringen-van-een-waterval-met-band-om-de-billen te oefenen. Het is hilarisch!

Eenmaal in de grot klauteren we door smalle gangen voordat we de band ook hier mogen gebruiken. Zodra iedereen in het water ligt, gaan de lichten uit en… WAUW! Het lijkt wel een lucht vol sterren waar we onderdoor drijven. De sprong van de waterval is stiekem best spannend als je op de rand staat, maar valt reuze mee als je er eenmaal in ligt. We drijven en peddelen nog een heel stuk door totdat er ineens weer licht aan het einde van de tunnel is.

Deze gave ondergrondse ervaring is alweer voorbij en na een warme douche en soep met bagels is het weer tijd om naar Rotorua te rijden voor onze laatste nacht in dit bijzondere, vulkanische gebied.

B&E