Van wandelen in Abel Tasman NP naar wijnproeven in Martinborough

In Marahau verblijven we weer eens op een camping, in een kleine cabin. Marahau is een ideale uitvalsbasis voor een verdere verkenning van het Abel Tasman National Park. Ons initiële plan was om een meerdaagse track in het National Park te doen, maar de beperkte faciliteiten in de hutten onderweg (geen kookfaciliteiten, dus dat moet je drie dagen ook meezeulen) doen ons uiteindelijk besluiten om van dit plan af te zien. Als alternatief besluiten we een deel lopend af te leggen en de watertaxi te gebruiken om op verschillende punten opgehaald en afgezet te worden.

Abel Tasman Coastal Track

Het is wederom een stralende dag om te gaan hiken. We melden ons ruim op tijd voor de watertaxi. Deze staan op dat moment nog op trailers met tractoren ervoor. Het komt desondanks toch wel als een verrassing dat we al op de trailer in de boot mogen gaan zitten.

Het voelt een tikkeltje idioot om zo op de tractor richting het water te worden gereden:

Zodra ons bootje te water is gelaten kan de tour beginnen. In plaats van ons enkel van A naar B te brengen varen we ook langs een aantal bijzondere punten, waar onze schipper ons nog van wat extra informatie voorziet. Zo zien we bijvoorbeeld weer een groep pelsrobben en scheuren we lekker over de zee.

Na zo’n 20 minuten stevig doorvaren leggen we aan in Torrent Bay, ons beginpunt van de dag. Hier worden we uitgebreid onthaald door een hond, die geen genoeg kan krijgen van een spelletje dennenappel apporteren.

En wij eerlijk gezegd ook niet met zo’n aanstekelijk enthousiast beest in combinatie met deze prachtige omgeving:

Na het spelletje kan de wandeling beginnen. De route leidt ons in noordelijke richting over heuvels en stranden, langs uitzichtpunten en baaien. Het weer blijft de hele dag prachtig en we nemen goed de tijd om de omgeving in ons op te nemen en af en toe te stoppen om van het uitzicht te genieten.

En mooie uitzichtpunten waren er meer dan voldoende:

Om 16.00 uur haalt de watertaxi ons weer op bij een andere baai en varen we weer terug naar Marahau.

Marlborough Sound

De volgende morgen verlaten we om 10.00 uur weer de omgeving van het Abel Tasman National Park en gaat de route verder naar de Marlborough Sound, een regio die sommigen wellicht herkennen van de goede sauvignon blanc die hier wordt geproduceerd. We verblijven ver ‘verstopt’ in de fjorden, op maar liefst 120 kilometer vanuit Nelson. Het stuk is in absolute zin niet eens extreem lang, maar 120 kilometer ‘bergpasrijden’ (waarvan 20 op “gravel roads”) is heftig, vooral voor de medepassagiers. Zelfs bij mensen die in hun leven nog nooit wagenziek zijn geweest, draait hier de maag van om. Het is afzien en dat maakt de prachtige omgeving tijdens de tocht helaas net iets minder leuk.

We hebben wel geprobeerd van het uitzicht onderweg te genieten:

Zodra we bij de Hopewell Lodge aankomen belanden we gelukkig in een oase van rust. Het ligt prachtig aan het water, ze maken er heerlijke cappuccino (met een zelfgemaakte gemberkoek) en ze hebben een enorme keuken met maar liefst 2 (!) Smeg fornuizen. Wauw! Hier vermaken wij ons wel de komende twee dagen. De namiddag en avond van aankomst doen we rustig aan, want morgen willen we vroeg op om te kajakken.

Kajakken

Zo gezegd zo gedaan staan we om 8.00 uur klaar met de kajak’s voor een korte tocht over het water. Op aanraden van onze B&B eigenaar varen we naar een spookachtig verlaten resort en het scheepswrak van de HMS Sparrow (1889).

Een impressie van onze ochtend kajakken in de Marlborough Sound:

Na drie uur peddelen zijn we weer terug bij de Lodge en duiken we de hot tub in.

De hut tub is heerlijk op temperatuur (40 graden), met uitzicht over het water:

Aansluitend genieten we van een lunch met versgebakken brood (nog zo’n fijne service van de B&B) en houden een spelletjes middag op het terras totdat we worden geroepen voor de mosselavond. Deze groenlipmosselen zijn vandaag super vers gevangen. Alle gasten van de Hopewell Lodge zijn uitgenodigd om mee te doen aan dit waanzinnige mossel-extravaganza aan een gezellige, lange tafel. Wat is dit genieten!

We hadden eigenlijk met z’n drieën al twee huisgemaakte pizza’s besteld voor vanavond, maar daar krijgen we na dit mosselfeest nog maar de helft van op. Ach, dan hebben we vast wat te lunchen voor morgen.

Ferry van Picton naar Wellington

Na een kleine twee dagen komt er alweer een einde aan ons enorm relaxte verblijf in de Marlborough Sound en daarmee ook aan ons verblijf op het Zuidereiland van Nieuw Zeeland.

Nog eenmaal genieten we van het mooie uitzicht:

In alle vroegte rijden we 90 kilometer bergpas-stijl door naar Picton, iets wat voor een aantal van ons net iets teveel bleek (zelfs voorin). Dit waren echt bochtige wegen in extrema. Als we vervolgens oplijnen voor het inschepen op de ferry naar Wellington kunnen we alleen maar hopen dat de zee zich rustig houdt tijdens de overtocht.

De ferryovertocht verloopt gelukkig heel soepel, met weinig deining. Voor we het weten staan we op de kade in Wellington.

Wellington

We rijden direct door naar onze accomodatie in het hartje van Wellington. Los van het parkeren is het een ideale uitvalsbasis. In de namiddag lopen we een verkenningsrondje door de stad en bezoeken het Te Papa museum. Dit is een super leuk interactief museum, waar we uiteindelijk drie onderdelen bezoeken. Zo ervaren we onder meer hoe een aardbeving voelt, voelen we het verschil in gewicht en samenstelling van de verschillende aardlagen tot aan de kern van de aarde aan toe en bezoeken de werkelijk prachtige expositie over de betrokkenheid van Nieuw Zeeland in de Eerste Wereldoorlog.

Na een goede nacht slaap hebben we nog de hele ochtend voor een iets uitgebreidere stadswandeling door Wellington. Wij zijn het er eigenlijk al snel over eens dat dit best een stad is waar wij zouden kunnen wonen. Het is er niet te groot, ligt mooi aan het water, er zijn veel hippe barretjes en restaurantjes en het heeft gewoon een leuke ‘vibe’.

Na de lunch halen we de auto op in de parkeergarage in het centrum en rijden door naar de Weta Cave voor een bezoek aan het minimuseum. Dit bedrijf is onder meer verantwoordelijk voor de visuele effecten van films als The Lord Of The Rings en The Hobbit. Dit blijkt echt een mini minimuseum te zijn. Het is aardig om een aantal props uit de films te zien, maar het was waarschijnlijk leuker geweest om een tour door de studio’s te doen (waar we vanwege de prijs en tijd uiteindelijk niet voor hebben gekozen).

Zealandia

Onze laatste stop in de omgeving van Wellington, voordat we doorrijden naar Wairarapa, is Zealandia. Een natuurpark vooral gericht op vogels. We doen de twee uur durende wandeling. Langs het pad staan diverse borden met uitleg over de diverse vogels zoals de Saddleback, de Bellbird, de Tui en de Kaka. Dit is ook de plek waar we een heuse vogelspotter in Sanne ontdekken. Ze spot en herkent ze allemaal! We komen vlak voor sluitingstijd bij de uitgang van het park aan en rijden door het mooie heuvelachtige landschap naar Wairarapa, zo’n 1,5 uur rijden buiten Wellington. We komen aan in een schilderachtige AirBnB.

Wijnproeven

De volgende dag staat alleen voor de middag iets op het programma dus we kunnen lekker rustig opstaan, sporten en lunchen voordat we ons aan het wijnproeven wagen.

De wijngaarden liggen hier zo dicht bij elkaar dat we alles besluiten te lopen (dat is stiekem ook nog goed voor de ontnuchtering naderhand). De route gaat uiteindelijk langs 4 wijnhuizen en we proeven maar liefst 22 wijnen. De lokale ster, de pinot noir, mag natuurlijk niet ontbreken, maar we proeven ook de pinot gris, gewürztraminer en riesling en een verdwaalde chardonnay en sauvignon blanc.

Een kleine impressie van een dagje toeren langs de verschillende wijnhuizen:

Het is op en top genieten en we nemen ook nog een buit van 4 flessen mee, zodat we in de komende twee weken nog kunnen nagenieten.

Mount Bruce Wildlife Center

De Nieuw Zeelander wordt ook wel een Kiwi genoemd, maar het liefst zouden wij ook nog eens een échte Kiwi vogel zien. Op de route van Wairarapa naar Tongariro ligt het Mount Bruce Wildlife Center. Dit centrum houdt zich onder meer bezig met het beschermen van de Kiwi. Want waar de Kiwi van oorsprong geen natuurlijke vijanden had, is dit door de komst van Europeanen (en de daarbij behorende introductie van bijvoorbeeld ratten en vossen) verandering ingekomen. Met een speciaal programma zorgen ze ervoor dat de Kiwi de riskante ei- en babyfase overleeft en daarna weer wordt uitgezet. In het wild zijn Kiwi’s heel lastig te spotten, maar ze hebben momenteel een volwassen Kiwi in de opvang. Het is een bijzondere witte Kiwi (die officieel wel tot de bruine Kiwi soort behoort, maar door een bepaald gen ook wit kan uitvallen). In het centrum kun je daarnaast ook een aardige boswandeling maken en andere vogels spotten (zoals de vogels in Zealandia) waaronder ook de Pukaki.

De wandeling leidt door de bossen, over een heuvel, naar een uitzichtpunt:

Na de wandeling gaat de tocht door naar het Tongariro National Park village. Hier begint ons vulkanische avontuur in Nieuw Zeeland.

B&E