Trans Mongolië Express – deel 1

We pakken onze spullen in onze hotelkamer in Moskou in terwijl we luisteren naar de onheilspellende regenbuien die boven Moskou hangen. Het is nog een stukje lopen naar het station en dat is met al onze bepakking al niet ons hoogtepunt van de dag. Met regenjassen aan en regenhoezen om de tassen hopen we dat het een klein beetje meevalt en dat we in een keer het juiste van de 3 tegenoverliggende stations kunnen vinden. Maar, niets kan onze voorpret aan deze bijzondere treinreis verpesten, zeker een oud-Hollands buitje niet.

Als echte wereldreizigers in spé bereiden wij ons graag goed voor. Daarom hebben wij (meer dan voldoende) proviand ingeslagen om een groot deel van de treinreis door te komen. Hier komt ‘ie:

• Blik gemalen koffie
• Pak filters
• 4 zakjes “Mug Shot” instant pasta & noedels
• 4 bakjes instant havermout
• 6 zakjes cup-a-soup
• 2 zakjes ministroopwafels (om eventueel uit te delen aan onze nog te maken vrienden)
• 6 bananen
• 4 appels
• 1 pak “Goed bezig” repen 

Kortom, we zitten na 4 dagen ook wel weer aan onze suiker en zout tax voor de rest van de maand.

Het station

Ietwat gedesoriënteerd lopen we op een station waar werkelijk niemand ook maar 1 woord Engels spreekt, dus je kunt net zo goed in het Nederlands terug praten. De conclusie dat we op het juiste station zijn aangekomen laat nog even op zich wachten tot we in de grote stationshal een groot bord tegenkomen met daarop, jawel, treinnummer 70. Het is gelukt!

We besloten te wachten totdat er een perronnummer achter onze trein zou verschijnen. Je raadt het al, dit bord wordt niet meer bijgewerkt. Dus enigszins zenuwachtig lopen we toch maar met bepakking naar de sporen, voorbereid op een zoektocht waarin we met handen en voeten moeten uitleggen wat we willen weten, lopen we zowat direct tegen het juiste spoor aan. De trein staat klaar, ons thuis voor de komende 90 uur.

Werkelijk stipt op tijd vertrekt de trein uit Moskou. Ook die stiptheid zal de komende 90 uur niet anders zijn.

Instappen

Eenmaal ingeladen inspecteren we onze coupé. Wij hebben onszelf vooraf de luxe gepermitteerd om een vierpersoonscoupé volledig te reserveren met z’n tweeën. Dit maakt het voor ons dan ook aanzienlijk comfortabeler (en ook misschien iets minder avontuurlijk, maar dat hebben we er toch graag voor over) om 90 uur in een ruimte van 2 vierkante meter te bivakkeren.

In de rest van onze wagon zitten vooral Russen, voornamelijk reizend met kinderen. Zij zijn allen erg op zichzelf. Is ook prima, we hebben ook geen last van ze. In de wagon zit ook een andere Nederlander, Dick, wie na zijn pensioen (vaak alleen) prachtige verre reizen maakt. Hij deelt een coupé met andere alleenreizenden die beide geen woord Engels spreken, dus hij komt met regelmaat even langs om reisverhalen uit te wisselen. We hebben voor de komende 5 jaar weer genoeg inspiratie!

Aan boord

De wereld aan boord van een Trans Mongolië trein is heerlijk ontspannend. Er is geen internet, je hoeft niks en je kunt weinig anders dan boeken lezen, eindeloos naar buiten staren en spelletjes spelen. We hebben zelfs op aanraden van een collega van een interimklus van Eef een spel gevonden wat Barry ook na drie keer spelen nog leuk vindt (Eef wint bijna altijd): Hanabi. Alle spelers hebben als gezamenlijk doel om zoveel mogelijk punten te halen. Een aanrader!

Verder leven we aan boord van maaltijd naar maaltijd. Het meeste bereiden we zelf door middel van het meegenomen proviand aan te vullen met heet water uit de ketel aan het begin van de wagon. Aan boord van de trein is ook een restauratiewagen. Hier maken ze iedere dag worstenbroodjes die je voor een appel en een ei kunt kopen. 

Eenmalig hebben we ook het diner aan boord geprobeerd, en hoewel dit zeker niet slecht was, is het vanwege het hoge magnetron-opwarm-gehalte toch bij die ene keer gebleven. Ook al zag het er van een afstandje indrukwekkend uit.

Deinen in de trein

We verwachten dat het met het gehobbel en gestommel van de trein nog lastig zal worden om in slaap te komen, maar niets is minder waar. Het is alsof je in slaap wordt gewiegd en het constante geluid van de deinende trein die over het spoor dendert werkt rustgevend. We slapen alle nachten als rozen, ware het niet dat de dagen door het toenemende tijdsverschil iedere dag gemiddeld 1,5 uur korter worden. De vierde en laatste nacht zijn we eigenlijk te uitgerust om al te slapen, maar ach wat geeft het als je als zo tot rust gekomen bent.

Benen strekken

Op het drie pagina’s tellende reisschema staat zeer nauwkeurig aangegeven hoe lang en op welk tijdstip de trein stopt (alles op Moskou tijd om het overzichtelijk te houden). Dit geeft ons een aantal maal per dag de gelegenheid om even de benen te strekken in de buitenlucht. Waar het op dag 1 en 2 nog fris is in de trein en buiten regent (plus het zitvlees is nog niet zo beurs, dus iets minder behoefte aan beweging) is het op dag 3 en 4 meer dan 30 graden in de trein met geen zuchtje wind. Op die momenten is het heerlijk om even naar buiten te gaan, waar het weliswaar ook warm is, maar waar er tenminste ook een briesje staat (of waar je een ijsje kunt halen). De bedrijvigheid op de perrons, waar tijdens de stops volledige markten opdoemen, is een attractie op zich.

Daarbij kun je even buiten de toch wat stoffige ramen van de trein een prachtige zonsondergang genieten.

Op dag 3 staat er een hoogtepunt van de treinreis op het programma: we stoppen een kwartier in Omsk! 

Nu vraag je je wellicht af waarom dit zo’n bijzondere stop is. Wel, wie kent het nummer “De dodenrit” van Drs P? Voor wie deze taalvirtuoos niet kent of voor wie dit wel bekend voorkomt in een roestig verleden, hierbij een opfrissing van het geheugen: Video Drs P – Dodenrit

Met onze ‘trojka’ hebben wij vanuit Moskou 2 dagen door de beboste landschappen gedenderd voordat wij zijn geland op het mooie station van Omsk. In tegenstelling tot het lied van Drs P werden wij niet achtervolgd door de wolven en hebben gelukkig onderweg niemand hoeven opofferen (althans voor zover ons bekend in natuurlijk).

Nu, weer 1,5 dag verder van Omsk zijn wij aangekomen in Irkutsk. Wij zijn voor 5 dagen uit onze cocon gestapt. We zullen het eindeloze niets doen missen, maar kijken er weer naar uit om weer wat in beweging te komen en naar andere uitzichten dan de eindeloos groense bossen van Siberië. 

Morgen gaan we naar het Baikalmeer.

B&E