Avonturen op K’gari

Er staat een lange reisdag op het programma van Newcastle naar Byron Bay. Waar het de afgelopen dagen zo zonnig en droog was, is er onderweg alleen maar regen (zeg maar gerust hoosbuien). De weg is lang en nat en aan het begin van de avond installeren we de campervan op een zompig grasveld in Byron Bay. Dit is gelijk ook de eerste keer dat we in aanraking komen met de beroemde backpackerscultuur van Australië: lekker ‘indrinken’ voordat ze ’s avonds op stap gaan en ten beste een paar diepvries hamburgers op de barbie als diner. Zodra ‘de jeugd’ op stap is rennen wij (volgens de lokale standaard toch ‘ouwe lui’) tussen de regenbuien door naar onze campervan en slapen ondanks de hoosbuien goed.

Byron Bay in de regen is toch anders dan op een zonnige dag, wanneer het strand uitnodigt voor een zonnebad of om te gaan surfen. Na een paar stappen op het strand laten we Byron Bay voor wat het is en rijden door naar Brisbane.

 

Tussenstop in Brisbane

Het regent nog altijd, maar dat weerhoudt ons niet van een stadswandeling. Vanaf de parkeerplaats nemen we de boot (CityCat) naar het centrum en lopen langs de kade, door de botanische tuinen en over de brug naar de South Bank Parklands. Dit moderne, aangelegde park heeft een stadsstrand met zwembad en er is een markt gaande. In een enorme hoosbui lopen we terug over de brug richting het centrum. Na een klein rondje door de stad is het mooi geweest en nemen we de de CityCat terug naar de auto voordat de reis verder gaat naar Noosa.

 

De Sunshine Coast doet haar naam bepaald geen eer aan met alle regen die onderweg valt. De voorspelling voor de komende drie dagen op Fraser Island zijn zo mogelijk nog slechter. Dat belooft wat…

K’gari

De regen druppelt op het dak van onze campervan als om 5.00 uur de wekker gaat. We melden ons anderhalf uur later op het kantoor van onze tourorganisatie Dropbear Adventures. Nadat iedereen – minus slechts 1 persoon die vanwege het weer heeft afgezegd – van de groep van 29 man zich heeft gemeld begint de introductie. Een van de eerste mededelingen (en een grote geruststelling gezien de weersvoorspelling) is dat er niet in de tenten wordt geslapen, maar dat we een ‘upgrade’ krijgen naar hun ‘beach retreat’. In ieder geval een fijn vooruitzicht om in een droog bed te slapen. Dan volgt een hilarisch slecht instructiefilmpje, verplichte kost voor iedereen die op tour gaat naar Fraser. We waren gelukkig al op hilarische wijze gewaarschuwd door onze gids Dave, dus we hebben een half uur smakelijk gelachen om de geweldig foute instructies. Wat bijvoorbeeld te denken van een scene waarin er eerst voor wordt gewaarschuwd dat alcohol en rijden niet samen gaan en in het volgende shot wordt uitgelegd hoe je deze het beste kunt combineren, met het maximaal aantal eenheden per uur (zonder maximum per dag). Huh?

Dan is het – na een relevante instructie van Dave – tijd om te gaan. We rijden grotendeels via het strand naar Rainbow beach (geweldig mooi om de verschillende kleuren zand te zien) om nog een passagier op te pikken, om te tanken en, ook niet onbelangrijk, voor een ritje langs de ‘bottle shop’ (de slijter). Gezien de gemiddelde leeftijd van de groep (begin 20, maar er is tussen de 20 en 52 van alles aanwezig) verwachten we dat er toch iets meer geborreld zal worden dan wij vooraf hadden gedacht. Tja, dan kunnen wij natuurlijk niet achterblijven.

Aangekomen op K’gari, zoals Fraser Island door de oorspronkelijke bewoners wordt genoemd, rijden we direct via het strand door naar Eurong. Dit is onze thuisbasis voor de komende drie dagen. Na een korte introductie en instructie (als je bijvoorbeeld van het terrein af loopt, doe dit dan met een Dingo-stick en Dingo-buddy) mag iedereen een bed uitzoeken in een van de ‘dorms’. Dat brengt weer herinneringen naar boven aan schoolkamp… Wij delen onze kamer met z’n vijven in een van de ‘glamping’-tenten onder een afdak.

Nadat iedereen is geïnstalleerd en heeft geluncht is het tijd voor wat actie en een eerste verkenning van het grootste zandeiland ter wereld. Ondanks dat de regen met bakken uit de lucht komt gaat de zwemkleding aan voor een frisse duik in een meer.

 

Met de Landcruisers met vierwielaandrijving over het eiland crossen is sowieso al een uitdaging, laat staan onder deze omstandigheden. Het is top om te zien dat de groep, ondanks de erbarmelijke weersomstandigheden, zo positief is ingesteld. Dit is meer avontuur dan iedereen vooraf had verwacht. Voor wie dit wil is er meer dan voldoende mogelijkheid om zelf een van de drie volgauto’s te besturen. We crossen met de vier auto’s door de binnenlanden, rijden af en toe om in verband met ondergelopen wegen en nemen met z’n allen een duik in het meer in de stromende regen (of was het nou hagel die zo’n pijn deed op het gezicht?). We kunnen elkaar haast niet meer zien door de hoeveelheid neerslag, maar dat mag de pret niet drukken. Iedereen is het met elkaar eens: dit is een uniek avontuur, wat misschien iets afwijkt van het originele (zonnige) plan, maar minstens net zo gaaf is.

 

Na een warme douche en droge kleren is het ’s avonds tijd voor een ‘Aussie barbie’ en glühwein (wie had gedacht dat we daar aan de normaal zo zonnige en warme oostkust behoefte aan zouden hebben). De rest van de avond wordt besteed aan potjes pool, tafeltennis, darten, een cursus didgeridoo door Dave (vooral de ‘raadt welk dier dit is’ was hilarisch) en backpackers-drankspelletjes. Dit laatste was voor ons beiden zo lang geleden dat we ons niet meer kunnen heugen wanneer de laatste keer is dat wij daaraan mee hebben gedaan. Gelukkig hebben wij de groep nog wat kunnen leren met de klassieker ‘kaartje blazen’. Het eindigt in een gezellige avond, waarbij de hele groep prima met elkaar kan opschieten.

‘Rise and shine’! Om 7 uur zitten we – niet helemaal fris & fruitig (we zijn ook geen 18 meer…) – alweer aan het ontbijt. De sfeer zit er ondanks de aanhoudende regen nog steeds in. In verband met de extreme weersomstandigheden wordt het plan van de dag iets aangepast. De rit gaat niet naar Indian Head in het noorden (het waait hard op de ‘snelweg’, oftewel het strand), dus een rit naar het uiteinde zal op z’n zachtst gezegd onconformabel zijn en er is bovendien nu toch geen uitzicht op dit uitzichtpunt. In plaats daarvan wordt een extra binnendoorroute naar een meer gereden.

De eerste stop is helaas een diepe plas waarin een van de auto’s stilvalt en niet meer in beweging te brengen is. Uiteraard heeft Dave de auto zo op het droge getrokken en binnen ‘no-time’ staat Mark (eigenaar van Drop Bear Adventures) met een nieuwe auto klaar, we kunnen door!

Het Maheno scheepswrak ligt al op het strand sinds 1935, toen het voormalige cruiseschip naar Japan werd gesleept en door extreme wind naar het eiland is geblazen. Na een korte stop op het strand rijdt de stoet gauw de binnenwegen weer op.

We leren onderweg en tijdens onze stops van alles over de lokale natuur (wisten jullie bijvoorbeeld dat K’gari uit meer zand bestaat dan in welke woestijn dan ook ter wereld?), over de verschillende natuurlijke eigenschappen (bladeren in de neus om de sinussen vrij te maken) en de lokale Aboriginal historie en cultuur.

 

De hele dag door doen zich uitdagingen voor: van een lekke band (waarbij Dave ons – in het donker – een cursus ‘Hoe een wiel te verwisselen?’ geeft) en afgesloten wegen, tot omgevallen bomen op de weg (die weer heel behendig worden weggesleept). Niets is te gek en niets kan de opperbeste sfeer verpesten. Zelfs niet het feit dat we door alle tegenslag eigenlijk veel te laat met hoogtij via het strand terugrijden en daarmee door de opkomende golven moeten rijden. Dit heeft tot gevolg dat je nauwelijks iets ziet, en het zicht was al lastig door de regen en de duisternis. Avontuur bestaat nog!

 

Opgefrist en met goed gevulde magen zitten we klaar voor de ‘story time’. Dave vertelt – met toestemming van de Butchulla bevolking (de lokale Aboriginals) – nog veel meer over hun cultuur en de historie van K’gari. Dave spreekt met zoveel liefde en passie over de lokale natuur en cultuur dat we aan zijn lippen hangen. Dave is een van die zeldzame mensen die je tegenkomt die werkelijk je beeld van de wereld veranderen en je aan het denken zetten.

Wat bijvoorbeeld te denken van het verhaal omtrent de Australische benaming van het eiland naar Fraser. Eliza Fraser, waar het eiland naar is vernoemd, is als schipbreukeling opgevangen door de Butchella bevolking. Nadat zij hersteld en wel terug is gegaan naar Engeland is zij langs de theaters getrokken om verhalen te vertellen over de ‘mishandelingen en moorden’ door de lokale bevolking, vergezeld door een groep acteurs die zich voordeden als schipbreukelingen. En dit terwijl zij enkel door de Butchella zijn verzorgd toen zij gewond waren. Dit theater van madam Fraser heeft ervoor gezorgd dat de Aboriginal bevolking werd gezien als een stel barbaren, met alle gevolgen van dien. Het is toch wel heel pijnlijk dat het eiland naar haar is vernoemd. Daarom spreken wij nu van K’gari, de Aboriginal naam. Het is schokkend om het zo direct van iemand die nauw verbonden is met de Aboriginals (Dave is in een procedure om geadopteerd te worden door een Aboriginal familie) te horen. Wie wist bijvoorbeeld dat pas in de jaren 70 van de vorige eeuw de wet dat men op een Aboriginal mag jagen(!) is afgeschaft? Dat is nog geen 50 jaar geleden! En dat enkel omdat James Cook de originele bewoners van dit land heeft aangemerkt als dieren in plaats van mensen toen hij er langs voer (en slechts tweemaal voet aan wal zette). We worden er stil van en zijn blij dat we ook over deze kant van de historie van het land hebben mogen leren.

Op de derde en laatste dag van onze tour over K’gari bezoeken we nog een aantal van de hoogtepunten van het eiland, waaronder Lake McKenzie voor een goede huid- en haarscrub (met dank aan het fijne zand), een potje volleybal en de beroemde ‘Dirty Dancing scène’, waarbij Dave alle vrijwilligers een lift geeft.

 

Ook Central Station mag niet worden gemist, een stuk regenwoud op het eiland (dit is voor zover bekend het enige regenwoud ter wereld wat op enkel zand groeit).

Rond het middaguur komt er een einde aan onze tijd op K’gari en rijden we tijdig in colonne terug naar de ferry richting Rainbow Beach. De normale wegen zijn afgesloten in verband met de extreme regenval van de laatste dagen dus we moeten de hele route via het strand van Rainbow Beach afleggen (en dat kan enkel als het tij laag genoeg is).

 

Ondanks dat er zo’n 250 millimeter regen is gevallen in de drie dagen op K’gari (ter vergelijking: dat is de gemiddelde neerslag over drie maanden in Nederland) is het een te gekke ervaring geweest. We durven bijna te zeggen dat het misschien wel een belangrijke reden is geweest voor deze unieke ervaring. Het heeft in ieder geval diepe indruk op ons achtergelaten. Terwijl we terug op de camping van een pizza genieten zijn we het er wel over eens dat we graag nog eens terugkomen naar K’gari om van haar schoonheid onder iets drogere omstandigheden te genieten.

B&E